Die paar laatste weken waren zo waardevol

Familie van Egmond

Dochter Nina vertelt: “Op de dag dat mijn ouders de sleutels van hun nieuwe huis kregen, zag ik dat er iets niet goed was met mijn moeder. In het ziekenhuis werd een zeer agressieve hersentumor ontdekt. Twee weken later werd ze geopereerd en raakte ze halfzijdig verlamd.

Het huis hadden ze uitgezocht omdat er boven ruimte was voor een klein atelier. Mijn moeder was al vijfenveertig jaar pottenbakster. Alles verliep anders dan ze gedacht hadden. Eerst zei mijn vader dat hij daar helemaal niet meer wilde wonen als moeder er niet meer zou zijn. Mijn moeder wilde daar wel graag wonen. Op het moment dat je zegt: we gaan niet verhuizen, dan geef je iemand al op. Dat wilden we niet.

Terwijl mijn moeder erg haar best deed om te revalideren, zorgden wij voor de verhuizing. Het is haar nog gelukt om een klein stukje te lopen. Ze is nooit goed genoeg geworden voor behandeling. De prognose was slecht. Toch richtten we haar atelier in. Er was een traplift nodig voor haar om er te komen. Mijn vader kreeg te horen dat het zonde van zijn geld was, omdat mijn moeder er waarschijnlijk maar kort gebruik van kon maken. Ik nam contact op met Otolift en vertelde het verhaal. We waren druk bezig met de verhuizing toen iemand van Otolift langskwam. Hij nam contact op met het hoofdkantoor en had goed nieuws.

Hij zei: ‘Ik vind uw verhaal zo schrijnend. U mag tijdelijk gebruik van de traplift maken. Voor niks.’ Onze monden vielen open. Ik heb gelijk mijn vader gebeld. Hij was tot tranen geroerd. Hij zei: ‘We hebben alleen maar ellende gehad in de afgelopen anderhalve maand en nu krijg ik zo’n bericht’. We vonden het een groot gebaar van Otolift. Binnen een week werd de traplift geplaatst. Hij zag er heel mooi uit. We verwachtten dat niet van een tweedehands lift. Het stoeltje was helemaal opnieuw bekleed. Heel sjiek.

We haalden mijn moeder op uit het revalidatiecentrum. Ze had het huis natuurlijk nog helemaal niet ingericht gezien. Ze was ontroerd, zag haar eigen spulletjes en kon met de lift naar boven om haar atelier te zien. Met haar eigen beelden. Dat was een bijzonder moment. Voor mijn vader is het atelier nu een gedenkplekje.

Haar eigen urnen maken

Mijn moeder wilde graag haar eigen urnen maken. Dat had ze helemaal al bedacht. Voor mijn vader, de kinderen en de kleinkinderen. Dat heeft ze samen met Boudewijn gedaan, een goede pottenbakkersvriend. Hij heeft ze gemaakt en samen hebben ze in haar atelier de namen van de kinderen en kleinkinderen erin geschreven. Het geeft ons heel veel troost. Dat ze dat in haar stijl heeft kunnen doen, in haar atelier.

Onze moeder is onlangs overleden. Het is allemaal snel gegaan. Mijn ouders waren 50 jaar getrouwd. Wat was het fijn dat ze nog bij elkaar konden zijn, nog samen konden slapen. Die paar laatste weken waren zo waardevol. We hadden deze momenten niet willen missen.

Helaas is mijn vader kortgeleden gevallen en brak hij zijn heup. Gelukkig was de traplift er nog, dat kwam goed uit. We vroegen aan Otolift of hij de traplift nog mocht gebruiken. Tot onze verrassing kregen we bericht dat mijn vader de lift mag houden.”