Het is onbetaalbaar werk

Logeerhuis Aezom

Eversen Zorg op Maat (aEZoM) is een kleinschalige en persoonlijke logeerfaciliteit voor kinderen met een (zware) beperking. Het logeerhuis bevindt zich in het pittoreske dorp Poortugaal (onder de rook van Rotterdam) en wordt gerund door de enthousiaste Angelique Eversen. Angelique heeft een achtergrond in de zorg. Na jarenlang voor verschillende zorginstellingen gewerkt te hebben, besloot zij om voor zichzelf te beginnen.

Angelique vertelt hierover:

‘’Toen ik voor mijzelf ging werken kwam ik bij veel gezinnen thuis met kinderen met een beperking. Ik vond het werk zo leuk, dat ik de kinderen in overleg met de ouders steeds vaker mee naar huis nam. De ene keer dronken we bij mij thuis thee, de andere keer gingen we samen boodschappen doen. Ik werd zo verweven met het gezin en toen wist ik; het is echt heel goed dat ik deze keuze gemaakt heb.’’

En het ging nog een stapje verder. Angelique zag dat de ouders in deze gezinnen op hun tandvlees liepen. Zo kwam zij op het idee om een logeermogelijkheid aan te bieden bij haar thuis. Angelique woonde destijds nog in Schiedam met haar man Wim. Hier maakten zij een kamer helemaal gereed om kinderen met een beperking op te vangen. En zogezegd zo gedaan; het eerste kindje kwam logeren. Dit beviel zo goed, voor zowel de ouders als voor Angelique, dat er al snel twee kinderen kwamen logeren. Hierna kwamen er al snel meer kinderen bij. De behoefte voor een kleinschalige en persoonlijke logeerfaciliteit bleek zo groot, dat ze in Schiedam uit haar jasje groeide.

De kinderen hebben een uitje in het logeerhuis

De beslissing om een dorp verder een groter huis te kopen was daarom snel gemaakt. Hier hebben zij vier ruime kamers die volledig aangepast zijn, met Atlas bedden (een soort bedboxen) en een aangepaste ruime badkamer. De kinderen worden gebracht door hun ouders en gaan zelf weer naar huis. Zo hebben ouders tijd voor hunzelf en voor de andere kinderen in het gezin, die vaak minder aandacht krijgen dan hun broertje of zusje. Het is natuurlijk (vooral in het begin) erg spannend voor zowel de kinderen als de ouders. Angelique doet er alles aan om de kinderen een vertrouwde omgeving te bieden, waar zij veel plezier hebben. Hierdoor hebben de kinderen echt een uitje in het logeerhuis.

Sommige kinderen komen om het weekend, andere kinderen komen elke week van woensdag tot vrijdag. Angelique en Wim wonen zelf ook in het logeerhuis. Angelique krijgt hulp van Sue (een oud- collega van Angelique uit de zorg). Op zaterdagmiddag neemt Sue haar dochter mee, zij helpt ook graag mee en doen samen spelletjes met de kinderen.

Angelique: ‘’De kinderen die nu komen, kennen wij als onze broekzak. Zij kunnen negen van de tien keer niet praten, maar je herkent de kreetjes en signalen. En ze wijzen naar de kast als ze een koekje willen. Je leert met de kinderen communiceren. Vaak beginnen ze als ze uit de auto komen al te stuiteren van enthousiasme. Dat is echt heel leuk om te zien. Elke week hebben we een ander thema. De ene week bakken we pannenkoeken, de andere week organiseren wij (met lekker weer) een barbecue in de tuin. Met oud en nieuw waren er ook een aantal kinderen, toen hebben we sterretjes afgestoken. Natuurlijk geen hard vuurwerk, maar we wilden ze toch een leuke jaarwisseling geven. Ik vind dit erg leuk en het gaat heel gemoedelijk. Het is onbetaalbaar werk.’’

Continuïteit en vaste gezichten

Het is ook heel persoonlijk werk; medicijnen toedienen, douchen, aankleden, een verhaaltje voorlezen voor het slapengaan. Angelique doet dit allemaal met liefde en zoals zij zelf zegt: ‘’Zorg kun je niet leren, dat zit in je’’. En dit geldt zeker voor Angelique. Naast haar vele diploma’s in de zorg is het vooral haar warme karakter dat de kinderen en de ouders een vertrouwd gevoel geeft.

Angelique vertelt verder:

‘’Elk kindje is anders, zelfs kinderen met hetzelfde syndroom. In tegenstelling tot bijvoorbeeld zorgboerderijen bieden wij continuïteit van vaste gezichten, dit vinden ouders heel fijn en de kinderen ook. Er is één verzorger per twee kinderen, dus je ziet alles heel snel, we herkennen de signalen en spelen hier direct op in. Als kinderen zonder beperking iets nodig hebben, bijvoorbeeld als zij dorst hebben, dan vragen ze hierom. Kinderen met een beperking kunnen dit vaak niet, hierdoor is het heel belangrijk dat hier constant op gelet wordt en er voldoende tijd en aandacht is per kind. Er kwam bijvoorbeeld een jongen binnen die sondevoeding nodig had. Hij vond het slangetje van de sondevoeding erg vervelend en trok hem er vaak uit. Ik heb echt de tijd genomen om hem te leren eten en nu heeft hij de sondevoeding niet meer nodig. Eigenlijk is mijn passie mijn werk aan huis geworden.’’

Een traplift bleek de ideale oplossing

In het vorige huis van Angelique en Wim was alles gelijkvloers, dus geen trappen. Het nieuwe huis in Poortugaal is veel groter, maar hier liepen ze tegen het probleem aan dat er twee verdiepingen zijn gescheiden door een trap. Geen één van de kinderen die komen logeren, kan traplopen. Een traplift bleek de ideale oplossing. Angelique deed een offerteaanvraag bij Koninklijke Otolift Trapliften. Toen Otolift het bijzondere verhaal hoorde van het logeerhuis, besloten zij de traplift cadeau te doen. Angelique:

‘’Er moest gewoon een traplift in ons nieuwe huis, want de kinderen moeten naar boven. Eén kindje weegt bijvoorbeeld 50 kilogram, naar boven tillen is voor mijn rug niet te doen. Toen ik van de Otolift adviseur hoorde dat wij de lift cadeau kregen, dacht ik dat hij een grapje maakte. Ik kreeg bijna vlekken in mijn nek. Je verwacht niet dat je zo’n groot cadeau krijgt. Je gaat er helemaal niet vanuit. Het is een heel bijzonder cadeau.’’

Zij voegt hier met een grote glimlach aan toe:

‘’De kinderen willen nu allemaal graag boven slapen, zodat zij met de traplift naar boven kunnen.’’

Wil je meer weten over het logeerhuis van Angelique? Neem een kijkje op haar website.