Hopelijk inspireert mijn verhaal ook andere mensen om zoiets te doen

Tara Caspers & Tiny Vork

Tara (9 jaar) is een vrolijk meisje. Ze leest graag Nijntje boekjes, maar nog liever knuffelt ze met haar eigen konijn Nana. Vol trots laat ze zien hoe ze met de traplift naar boven en beneden kan.

Vader Jeroen vertelt: “We wonen al vier jaar in dit huis, maar de traplift is er pas sinds kort. Bij haar moeder heeft Tara al een traplift. We kwamen niet in aanmerking voor een vergoeding via de WMO omdat Tara officieel bij haar moeder ingeschreven staat. Tara is elke week een paar dagen bij ons. Nu ze groter wordt, is het naar boven tillen van Tara steeds zwaarder. Je gaat het merken in je rug. Ze begrijpt niet goed dat ze zich aan ons vast moet houden en laat zich soms helemaal hangen. We hebben ook een zoontje van een jaar. Ik heb wisseldiensten en Nancy, mijn vriendin, moet dan de kinderen om de beurt naar boven dragen. De traplift is dus echt een uitkomst. We zijn er echt heel blij mee.

Het is heel lastig dat er geen vergoedingen zijn. Met een speciaal bed en andere aanpassingen is dat hetzelfde. Ik had contact met Otolift. Er kwam iemand langs en die wilde ons voordragen voor een schenking. Na de vakantie belde de adviseur van Otolift op met goed nieuws. We kregen een traplift.”

Het verhaal van Tiny Vork

“Na het overlijden van mijn man was de traplift niet meer nodig. De traplift kon ik terug verkopen aan Otolift. Maar ik dacht: Hij is nog bijna nieuw, ik kan hem ook schenken aan iemand die hem hard nodig heeft. Dat had mijn man John ook zo gewild. Ik nam contact op met Otolift en die hadden net een aanvraag liggen.

Bij mijn man werd begin april een tumor in de hersenstam ontdekt. In eerste instantie waren de artsen redelijk positief. Door ernstige complicaties kwam John weer in het ziekenhuis terecht en zijn conditie ging erg achteruit. Ik regelde zelf een traplift, zodat John gewoon in zijn eigen omgeving kon zijn. Ik koos voor Otolift en de traplift werd vrij snel geplaatst. Helaas bleek de tumor agressiever dan in eerste instantie gedacht werd. John overleed toch nog vrij plotseling op 1 augustus.

Wij zijn ons bewust dat we het goed hebben en zo die traplift konden kopen. Niet iedereen kan dat. Daarom wilde ik een ander blij maken met onze traplift. Otolift begreep dat. Wat fijn dat de traplift zo goed terecht komt. Ik weet zeker dat John het hier helemaal mee eens zou zijn geweest. Hopelijk inspireert mijn verhaal ook andere mensen om zoiets te doen.”

Jeroen vertelt verder: “Tara heeft een stofwisselingsziekte. Vanaf haar geboorte is ze al ziekenhuis in en uit geweest. De artsen weten niet precies wat er aan de hand is met Tara. Ze kunnen er geen naam aan geven. Er zijn zoveel onderzoeken geweest. We zouden meedoen met een programma van Wendy van Dijk, Diagnose gezocht. Daar werkten ze met dezelfde professor in Nijmegen waar we al meerdere keren geweest waren. In Amerika en Oostenrijk zijn bloed- en weefselonderzoeken gedaan. Tara heeft veel artsen, professoren en studenten aan haar bed gehad. Niemand weet wat het is. Het lopen gaat met ups en downs. Ze is laatst weer geopereerd aan haar voeten, die zijn rechtgezet. Na haar twaalfde moet ze nog een keer geopereerd worden.

De zorg voor Tara is behoorlijk intensief. Ze is 9, maar in haar ontwikkeling is ze als een kind van twee tot drie jaar. We weten niet hoe de toekomst eruitziet voor haar. Tara is een blij kind. Ze is dol op haar nieuwe broertjes, Mick bij haar moeder een Roan bij ons. Wat fijn dat we deze lift konden krijgen. We zijn er echt heel blij mee. Tara gilde van plezier toen ze de Otolift zag.”